Iako su zagazili duboko u treću deceniju postojanja, čini se ne samo da nisu izgubili na šarmu, nego odgajaju već ko zna koju generaciju svojim pjesmama.
Početkom 80-tih u Sarajevu se formira novi muzički pokret kojeg su njegovi “izumitelji” nazvali “new primitives”. Počelo je sa E. J. Kurtovićem, preko Zabranjenog Pušenja, a potom su uslijedile mnoge druge grupe – čuvena »sarajevska škola roka« – poput Bombaj štampe, Plavog orkestara, Znaka sreće, Tina i drugih, manje ili više poznatih.
Upravo u tim bendovima sviraju tada dječaci koji će, koju godinu kasnije, početi sa nečim što traje i danas: Crvenom Jabukom. U originalnoj postavi svirali su Zlatko Arslanagić – Zlaja – čovjek koji je napisao sve stare pjesme Crvene Jabuke, Dražen Žerić – Žera, Darko Jelićić – Cunja, Dražen Ričl – Zijo, te Aljoša Buha.
Nakon saobraćajne nesreće 1986., u kojoj su život izgubili Ričl i Buha, bend održava koncert u sarajevskoj dvorani Skenderija 13. oktobra 1986. pod nazivom “Pjesma za Crvenu Jabuku”.
Na koncertu su nastupili sarajevski muzičari i grupe svih generacija, a bend nakon toga pravi pauzu.
U Splitu, januara 1987. godine, snimaju svoj drugi album “Za sve ove godine”, posvećen Ziji i Aljoši.
Album su snimili preostala tri člana iz originalne postave – Cunja, Zlaja i Žera. Nakon toga izlaze albumi “Sanjati” i “Tamo gdje ljubav počinje”, te dupli live album “Uzmi me kad hoćeš ti” snimljen u Domu sportova u Zagrebu.
Zbog rata u BiH, bend ponovno pauzira do 1995., kada se okupljaju i od tada do danas ne prekidaju sa svirkama. Sarajevsku adresu mijenjaju onom u Makarskoj gdje im se nalazi i muzički studio, a za koju kažu da je mjesto na kojem se svi članovi benda odlično osjećaju.
Ipak, do danas ostaju bend »sarajevskog štiha«, a opet »domaći« u bilo kojem kraju regiona da sviraju.
Informer.ba
