Venecuelac Carlos, pravim imenom Ilich Ramirez Sanchez , najpoznatiji terorista svijeta, poznatiji kao Šakal, kojem se ovih dana sudi u Parizu zbog četiri bombaška napada na vozove u Francuskoj 1982. i 1983.godine kada je ubijeno 11 i ranjeno 100 ljudi, negdje početkom devedesetih godina spasio je tadašnjeg predsjednika Jugoslavije Slobodana Miloševića od atentata, piše Slobodna Dalmacija.
Detalje o učešću Šakala u spašavanju Miloševića u svojoj autobiografskoj knjizi, neobičnog naslova “Anatomija globalističkog smrada”, iznosi Dragan M. Filipović, nekadašnji načelnik Obavještajne uprave srpske tajne policije i svojevremeno kandidat za prvog čovjeka srpske Udbe.
Sam Filipović je osoba interesantne biografije koji je duže vrijeme živio u Kini, učenik je čuvenog budističkog manastira Šaolin i majstor je borilačkih vještina.
U svojoj knjizi govori o špijunskim i obavještajnim akcijama srpske tajne policije, srpskim političkim spletkama, a posebno se razračunava sa nevladinim organizacijama za koje kaže da su “klasične plačeničke organizacije zapadnih vlada”.
Miloševića su, prema svjedočenju Filipovića, htjeli ubiti Albanci negdje početkom devedesetih godina. Za tu su namjeru angažirali “Gvozdenu kolonu” koja je bila mreža Carlosove tajne revolucionarne armije i koja je djelovala u Rumuniji i Mađarskoj.
Ta Carlosova mreža raspala se poslije pada Berlinskog zida i mnogi pripadnici te Carlosove organizacije ili su ubijeni, zatvarani, ili su postali plačenici novih vlasti u državama istočnog bloka.
“Gvozdena kolona” se premetnula u klasičnu kriminalnu organizaciju, saznanja su sa kojima raspolaže Filipović.
Saznavši za taj detalj, da je “Gvozdena kolona“, kojoj su Albanci platili gotovo pun traženi iznos za atentat na Miloševića , bila u sastavu revolucionarne mreže Carlosa, tajna policija iz Beograda potegla je svoju ‘vezu’ kako bi došla do Carlosa.
To i nije bio težak posao, jer je poznati detalj da je Carlos bio od ranije i plaćeni ubojica tajne policije bivše Jugoslavije. Bio je korišten i za obračune sa ustaškom emigracijom, a za te usluge mirno se odmarao u Dubrovniku, Splitu i Zagrebu, uz Titov ‘blagoslov’.
Jovica Stanišić, danas haški optuženik, u vrijeme Miloševića prvi čovjek njegove tajne policije, upravo je osoba koja je 1975. godine, kao obavještajac Titove tajne policije, u beogradskom hotelu “Metropol” uhapsila Carlosa sa još četvoricom visokih dužnosnika jugoslavenske tajne policije.
Navodno je tada njemačka tajna policija upravo imala namjeru da se Carlos uhapsi u Beogradu kako bi se Josip Broz Tito mogao okriviti kao zaštitnik terorista.
Njemački obavještajci su i dojavili tadašnjoj jugoslavanskoj tajnoj policiji da Carlos pod tuđim imenom iz Zuricha dolazi avionom u Beograd i da odsjeda u “Metropolu” te je tamo i uhapšen. Kažu – u pidžami.
Kako je to obično bivalo oko Carlosa bio je uhapšen, ali nakon “miga sa visokog mjesta” i pušten, pa je kao navodni radnik jedne jugoslavanske građevinske kompanije avionom odletio za Irak.
Sudeći prema vremenu kada je Miloševićeva tajna policija devedesetih došla preko svoje veze do Carlosa on se mogao nalaziti u Sudanu, gdje je pristigao iz Sirije i Kartuma i čekao operaciju testisa u jednoj od sudanskih bolnica.
Ako je tako onda je to bilo i neposredno prije njegova hapšenja u Sudanu, kada ga je uhapsila francuska tjana policija i najvjerojatnije uz suglasnost sudanskih vlasti skrivenog u vreći prebacila u Pariz.
Carlos je, zajedno sa svojim komandantom organizacije Johanesom Vajnrihom, koji danas leži u nekom njemačkom zatvoru, uvjeravao Miloševićevu tajnu policiju da nikada ne bi ubili ni jednog komunističkog lidera, a ponajmanje Miloševića.
Poručili su starom znancu Jovici Stanišiću, ili nekome u tajnoj policiji u Beogradu, da nemaju više uticaja na “Gvozdenu kolonu” ali su našli načina da pomognu i spase Miloševića od atentata.
Poslali su u Beograd imena, nadimke i niz podataka o pripadnicima “Gvozdene kolone” ali i brojeve računa preko kojih su Albanci platili za naručeni atentat.
“Gvozdena kolona” je odustala od atentata, a Dragan M. Filipović nagađa da je to možda ipak zbog Carlosovog uticaja na njih, a možda i zbog toga što su saznali da Miloševićeva tajna policija ima podatke o njima i da bi na svakom graničnom prijelazu riskirali da budu uhapšeni.
Informer.ba
