Bivši general JNA i narodni heroj NOB-a Jovo Kapičić pretučen je danas u Beogradu i trenutno se, kako je rekao njegov sin Dragan, nalazi u bolnici na pregledima.
Njegov sin Dragan Kapičić, bivši košarkaški reprezentativac, rekao je agenciji Beta da je njegov otac napadnut danas u ulici Stanoja Glavaša u Beogradu kada ga je nepoznata osoba udarila s leđa u glavu.
“On je pao na zemlju i izgubio svijest. Podigli su ga neki ljudi i sada smo na pregledima”, rekao je Dragan i dodao da njegov otac nije opljačkan i da je slučaj prijavljen policiji.
“Vraćao se kući kao starac od 93 godine i odjednom je osjetio snažan udarac s leđa. Pao je i izgubio svijest. Podigli su ga neki ljudi i bio je sav u krvi“, rekao je Dragan Kapičić.
U MUP-u je agenciji Beta samo rečeno da su upoznati sa slučajem.
Jovo Kapičić Kapa (1919), učesnik je Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik i ambasador SFRJ i narodni heroj Jugoslavije.
Rođen je 2. septembra 1919. godine u gradu Gaeti, u Italija, gdje je tada bila velika baza izbjegle crnogorske kraljevske vojske nakon Božićne pobune 1919. godine, protiv dinastije Karađorđević. Jovov otac Milo diplomirao je teologiju i bio je profesor bogoslovije, a 1918. crnogorski komita i član Crnogorske federalističke stranke. Pored Jova imao je još dvojicu sinova – Pavla i Vlada i kćerku Anku.
Jovo je odrastao na Cetinju gdje je završio osnovnu školu i pet razreda gimnazije. U šestom razredu gimnazije bio je isključen iz škole zbog učešća u štrajku gimnazijalaca. Pošto je isključen bez prava na redovno školovanje u srednjim školama, morao je privatno da se priprema. Šesti, sedmi i osmi razred gimnazije i maturu položio je u kotorskoj gimnaziji.
Veoma mlad se uključio u omladinski revolucionarni pokret. Kao petnaestogodišak, 1934. godine, je primljen u članstvo Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), a dvije godine kasnije i u člnastvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Poslije maturiranja, upisao je Medicinski fakultet u Beogradu, gdje je do 1941. godine završio četiri semestra. U vrijeme dvogodišnjeg studiranja bio je vrlo aktivan u redovima komunističke omladine i studentskog revolucionarnog pokreta. Zbog svog revolucionarnog rada nekoliko puta je hapšen i zatvaran.
Veza sa Davorjankom Paunović, Titovom velikom ljubavlju
Tokom studija Jovo se zabavljao sa Davorjankom Paunović Zdenkom, koja je tokom rata bila lična sekretarica Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita i njegova nevjenčana supruga.
Aprila 1941. godine, poslije kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po zadatku Partije, upućen je u Crnu Goru gdje je, jula 1941. godine, postao član Okružnog komiteta KPJ za Cetinje. Kao član Okružnog komiteta, aktivno je radio na organizovanju prikupljanja oružja, formiranju gerilskih grupa, jačanju organizacije KPJ i opštim pripremama za ustanak.
Kao jedan od organizatora Trinaestojulskog ustanka u cetinjskom kraju, i član Okružnog komiteta KPJ, imao je vidnog uspjeha u dizanju i razvoju ustanka, kao i u njegovom ponovnom oživljavanju krajem ljeta i u jesen 1941. godine. Kao član Okružnog komiteta, novembra 1941. godine, izabran je za političkog komesara Lovćenskog bataljona, koji je poslat u Sandžak. S ovom jedinicom učestvovao je u Pljevaljskoj bici, decembra 1941. godine.
Kada je, 21. decembra 1941. godine u Rudom, formirana Prva proleterska NOU brigada, u njen sastav je ušao i Lovćenski bataljon. Jovo je sve do oktobra 1942. ostao je u Prvoj proleterskoj, u kojoj se kao politički komesar Prvog crnogorskog bataljona više puta istakao u Igmanskom maršu najprije je pomagao u nošenju oružja, a onda je na leđima nosio svoje iznemogle i promrzle drugove; a februara 1942, zajedno sa komandantom bataljona Perom Ćetkovićem, prešao je hladnu i brzu rijeku Neretvu. Naročito se istakao u borbama s četnicima na sektoru Mojkovca i Kolašina.
U borbi na Durmitoru, 3. juna 1942. godine, među prvima je upao među nekoliko stotina četnika, što je izazvalo paniku u njihovim redovima i bataljonu omogućilo da bez gubitaka izvrši zadatak. Za ovaj podvig pohvaljen je od Vrhovnog komandanta NOP i DVJ Josipa Broza Tita. Bio je među bombašima u borbama za Konjic i Livno, a oktobra 1942. godine postavljen je za zamjenika političkog komesara Druge dalmatinske udarne brigade. Godinu kasnije postao je politički komesar Treće udarne divizije, a krajem 1944. godine i komesar Dvanaestog vojvođanskog korpusa NOVJ.
Hapšenje četnika i odmetnika
Poslije oslobođenja Jugoslavije, 1945. godine, obavljao je visoke dužnosti u resoru ministarstva unutrašnjih i inostranih poslova. Bio je ministar unutrašnjih poslova u prvoj Vladi Narodne Republike Crne Gore, pomoćnika ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića, a potom ambasador Jugoslavije u Mađarskoj i Švedskoj i na kraju pomoćnik sekretara za informisanje u Vladi SFRJ.
Kao general UDBE, početkom 1946. godine je iz Višegrada koordinirao operacijom hapšenja Draže Mihailovića, a potom je bio upućen u Crnu Goru, gdje je kao ministar unutrašnjih, riješio pitanje oko 650 tadašnjih odmetnika. A kasnije kao ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Aleksandra Rankovića, bio je na komandnim dužnostima vezanim za Goli otok.
Bio je član Centralnog komiteta Saveza komunista Crne Gore i član Revizione komisije Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije. Bio je član Predsjedništva Savezne konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije i član Savjeta federacije. Imao je čin rezervnog general-majora JNA.
U vrijeme raspada Jugoslavije, bio je protivnik politike Slobodana Miloševića, a kasnije se angažovao se u političkoj borbi za nezavisnost Crne Gore. Godine 2010. Tamara Nikčević je izdala knjigu „Goli otoci Jova Kapičića“, koja predstavlja obiman interviju s Jovom Kapičićem u kojem on priča o svom životu.
Jovov sin Dragan, je bivši košarkaš, a unuk Stefan, glumac.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 10. jula 1950. godine.
Nezavisne/Informer.ba
